روز زیارتی امام رضا

در زیارت ائمه علیهم‌السّلام می‌خوانیم مخصوصاً در زیارت جامعه: «فَمَعَكُم مَعَكُم لا مَعَ عَدُوِّكُم»¹ این فقره معنایش چیست؟ كسی كه با شماست با شماست، نه با دشمنان شما. اصل مسأله این است كه حقیقت دین و حقیقت راه انسان و طریق انسان به سوی عالم آخرت طریق ولایت است، یعنی حركت در مسیر اولیاء خدا و انجام آن اموری كه انسان را در آن راه هر چه بیشتر و بهتر تثبیت كند و پرهیز از اموری كه انسان را نسبت به این تثبیت شل كند و سست كند. از یك طرف پرداختن به یك امر و یك مسأله‌ای كه انسان را نسبت به مسیر ولایت یعنی مسیر امام علیه‌السّلام امام معصوم نسبت به مسیر امام معصوم علیه‌السّلام محكم كند، پایدار كند، سفت كند، این را به عنوان یك واقعیت غیر قابل انكار در زندگی و در حیات خودش قرار بدهد، همان‌طوری كه خودش را یك واقعیت غیر قابل انكار تلقی می‌كند.

 ما خودمان را قبول نداریم؟ خودمان را قبول داریم، اگر قبول نداشتیم كسی به ما اهانت می‌كرد طوریمان نمی‌شد، كَكِمان نمی‌گزید، حالا اهانت كرده كه كرده! عصبانی می‌شویم، اخم‌هایمان درهم می‌رود، مرتیكه آمده چی دارد می‌گوید، خجالت نمی‌كشد، حرف دهنش را نمی‌فهمد! پس معلوم است خودمان را قبول داریم، حالا اگر همین حرف را به یكی دیگر بزند باكمان نیست. در خیابان یكی دارد به یكی دیگر سب می‌كند، ناسزا می‌گوید، ما هم رد می‌شویم از این‌طرف می‌رویم و اصلًا توجّه نمی‌كنیم. چرا؟ چون قبول نداریم، بقیه را قبول نداریم، در درون خود جا نمی‌دهیم و چون در درون خود جای ندارند، نسبت به مسائلی كه برای آنها پیش بیاید بی‌تفاوت هستیم. اگر خیلی هنر داشته باشیم بخواهد زیاد از حد تجاوز كند، خُب حالا یك رگ انسانیت‌مان، عطوفت‌مان، ترحم هر چه باشد، بجنبد، می‌رویم سراغش: آقا چه كار داری می‌كنی، بالاخره، حسابی، كتابی، یعنی چه، چه كار كرده؟ یكی می‌بینید بچّه را دارد می‌زند، بلند می‌شوید می‌روید متعرض می‌شوید. امّا یكی بخواهد بیاید به بچّه خود شما تعرض كند همین‌جور نگاه می‌كنید؟ یا نه، اینجا حساب و كتاب فرق می‌كند! یا این كه كسی‌ بخواهد به خود شما تعرض كند، چه تعرض فیزیكی یا تعرض شخصیتی و آبرویی؛ بخواهد آبروی شما را ببرد، در یك مجله‌ای، روزنامه‌ای یا فرض كنید نسبت به شما هتك حیثیت، هتك حرمت كند! كی بوده، چی بوده، بلند شوم بیایم جواب بدهم. حالا كاری نداریم درست گفته، شاید هم درست گفته، ولی می‌گوید كه درست گفته كه بی‌خود كرده درست گفته، این اصلًا نباید به من اهانت كند، نباید توهین كند، نباید! چرا؟ چون ما وجود خود را نسبت به بقاء خود قبول داریم، باور داریم.